Plaku ne veranden e shtepise se madhe,numeronte marrezite e kohes.
Ne kopsht pemet e portokalleve mbulonin me hije barin.
Valviteshin carcafet e medhenj te lare, ne kufijte e kujtimeve shtrihej pergjumja e plakut.
Ne cep te kopshtit dy te rinj, lepinin trupat e gjuheve te tyre, i thithnin ato.
Dhe ishin te zhveshur.
Vajza kishte gjinj te forte,si portokallet ne kopshtin e shtepise, kofshet I kishte te mbushura.Ne kryqezimin e trupit te saj, nxinte nje turre e leshte, prej se ciles ajo mbase merrte fryme.
Ajo lakuriq!
Djali kish floke te bukur, e syte e i kish si dy mengjese, ndersa trupin te mbuluar nga admirimi i vajzes.
Ne trup-kryq varej tulipani i tij i fryre.
Ai lakuriq!
Pastaj vjen kamarieri.
I zhveshur dhe ai, me by-the e shpatulla te bukura,si nje skulptur e gjalle e Mikelanxhelos,sherben mengjes kontinental,kulac recel, leng portokalli, uje mineral.
Djali kerkon Luizen.
Dhe vjen Luiza, vajza e violines.
Ajo eshte lakuriq si te gjithe.
Plaku shikon gjinjte e saj,prapanicen e perkryer,dhe nje njolle te zeze ne mes te kofsheve te mermerta.
O zot sa e bukur eshte mendon,dhe kjo mafton qe ai te dashurohet pas saj.
Tingujt e violines mbushen me fryme,ndersa i vjetri, perlotet ne verande.
Ajo perkulet mbi veten, tek improvizion nje melodi qe s’eshte degjuar kurre.
Duket sikur ajo ka lindur bashke me violinen,dhe ka qene gjithmone kaq e bukur, kaq e zhveshur, si tingujt e muzikes qe krijon.
Ne veranden e shtepise syte e plakut perpinin gjithcka, e gjithckaja s’njihte fund.
Tingujt e muzikes zgjojne mendimet naïve brenda kokes se thinjur.
Dhe cmenduria e tij e re mbushet me fryme.
Ai ngrihet ne kembe.
Dhe nje nga nje hedh tej rrobat.
Si femijet qesh, dhe enderron prekjen e portokalleve e lengun e tyre qe rreshket ne trupin e tij.
Lekura e tij eshte e verdhe.
Drita perplaset mbas saj e ftohte.
Lakuriqsi e mbuluar mga pleqeria, dhe nuk ishte me asgje tjeter.
Ecen i zhveshur drejt kopshtit.
Pershkroi hollin, kaloi pragun e shtepise, zbriti nje nga nje shkallet duke u mbajtur ne parvazin e drunjte, cau hapesiren drejt vendit ku trupat e zhveshur te te rinjeve ishin vec per njeri-tjetrin, dhe donte ti bashkohej lakuriqsise se tyre.
Symbyllur ai, bashke me pleqerine e tij kerceu tingujt e violines.
Dhe nuk I erdhi turp per trupin e mbuluar nga rrudhat, hapi krahet dhe u rrutullua rreth vetes me syte e mbyllur, dhe me fytyren e ngritur nga qielli..
Dhe qeshi, sa shume qeshi.
Sillej i zhveshur neper kopsht, qeshte, qeshte, qeshte.
Nuk dihej nese ne te vertete qeshte.
Qendroi ne vend.
Hapi syte.
Ne kopshtin e shtepise Dy te rinjte TE VESHUR sic kishin qene gjithmone, shikonin te shtangur plakun “e cmendur” qe per te disaten here hiqte rrobat, e dilte ne kopsht lakuriq.
Jo gjysh ti nuk mund ta besh kete, thane ata pothuajse ne nje goje, ndersa gjithe ngazellimi i tij humbi bashke me tingujt e muzikes.
E VESHUR ishte edhe Luiza, vajza qe kishte lindur bashke me violinen.
Ne kopsht pemet e portokalleve mbulonin me hije barin.
Valviteshin carcafet e medhenj te lare, ne kufijte e kujtimeve shtrihej pergjumja e plakut.
Ne cep te kopshtit dy te rinj, lepinin trupat e gjuheve te tyre, i thithnin ato.
Dhe ishin te zhveshur.
Vajza kishte gjinj te forte,si portokallet ne kopshtin e shtepise, kofshet I kishte te mbushura.Ne kryqezimin e trupit te saj, nxinte nje turre e leshte, prej se ciles ajo mbase merrte fryme.
Ajo lakuriq!
Djali kish floke te bukur, e syte e i kish si dy mengjese, ndersa trupin te mbuluar nga admirimi i vajzes.
Ne trup-kryq varej tulipani i tij i fryre.
Ai lakuriq!
Pastaj vjen kamarieri.
I zhveshur dhe ai, me by-the e shpatulla te bukura,si nje skulptur e gjalle e Mikelanxhelos,sherben mengjes kontinental,kulac recel, leng portokalli, uje mineral.
Djali kerkon Luizen.
Dhe vjen Luiza, vajza e violines.
Ajo eshte lakuriq si te gjithe.
Plaku shikon gjinjte e saj,prapanicen e perkryer,dhe nje njolle te zeze ne mes te kofsheve te mermerta.
O zot sa e bukur eshte mendon,dhe kjo mafton qe ai te dashurohet pas saj.
Tingujt e violines mbushen me fryme,ndersa i vjetri, perlotet ne verande.
Ajo perkulet mbi veten, tek improvizion nje melodi qe s’eshte degjuar kurre.
Duket sikur ajo ka lindur bashke me violinen,dhe ka qene gjithmone kaq e bukur, kaq e zhveshur, si tingujt e muzikes qe krijon.
Ne veranden e shtepise syte e plakut perpinin gjithcka, e gjithckaja s’njihte fund.
Tingujt e muzikes zgjojne mendimet naïve brenda kokes se thinjur.
Dhe cmenduria e tij e re mbushet me fryme.
Ai ngrihet ne kembe.
Dhe nje nga nje hedh tej rrobat.
Si femijet qesh, dhe enderron prekjen e portokalleve e lengun e tyre qe rreshket ne trupin e tij.
Lekura e tij eshte e verdhe.
Drita perplaset mbas saj e ftohte.
Lakuriqsi e mbuluar mga pleqeria, dhe nuk ishte me asgje tjeter.
Ecen i zhveshur drejt kopshtit.
Pershkroi hollin, kaloi pragun e shtepise, zbriti nje nga nje shkallet duke u mbajtur ne parvazin e drunjte, cau hapesiren drejt vendit ku trupat e zhveshur te te rinjeve ishin vec per njeri-tjetrin, dhe donte ti bashkohej lakuriqsise se tyre.
Symbyllur ai, bashke me pleqerine e tij kerceu tingujt e violines.
Dhe nuk I erdhi turp per trupin e mbuluar nga rrudhat, hapi krahet dhe u rrutullua rreth vetes me syte e mbyllur, dhe me fytyren e ngritur nga qielli..
Dhe qeshi, sa shume qeshi.
Sillej i zhveshur neper kopsht, qeshte, qeshte, qeshte.
Nuk dihej nese ne te vertete qeshte.
Qendroi ne vend.
Hapi syte.
Ne kopshtin e shtepise Dy te rinjte TE VESHUR sic kishin qene gjithmone, shikonin te shtangur plakun “e cmendur” qe per te disaten here hiqte rrobat, e dilte ne kopsht lakuriq.
Jo gjysh ti nuk mund ta besh kete, thane ata pothuajse ne nje goje, ndersa gjithe ngazellimi i tij humbi bashke me tingujt e muzikes.
E VESHUR ishte edhe Luiza, vajza qe kishte lindur bashke me violinen.
Nitroshi's Weblog 
Leave a Reply