Shperthimi i asaj dite vere kishte qene dicka e pazakonte per fisin e kamatukeve, te cilet kishin kohe qe shikonin te mbledhur grusht rreth kryetarit te tyre, zogun e madh qe uturinte dhe nxirrte flak, nderkohe qe njeriu i vdekjes, keshtu e quanin ata magjistarin e tyre, po ekzekutonte nje rit per ti mbrojtur nga bisha. Por kur avioni ishte leshuar me vertik drejt tyre ata ishin shperndare e te friksuar ishin fshehur brenda kacubeve. Me pas ishte degjuar shperthimi, dhe nje re e madhe tymi ishte ngritur drejt qiellit. Magjistari i fisit, kishte kerkuar qe te mblidheshin menjehere burrat, sepse kishte dicka te rendesishme per tu thene.
Ai ishte i sigurte se gjate ritit kishte pasur nje imazh, ne te cilin ai kishte pare ne barkun e zogut nje veze te madhe, magjike, e cila ishte dhurata e shpirtrave per njerzit e kamatukeve.
Pra dikush duhej te shkonte patjeter atje ku kishte rene zogu i zjarrte, kishte thene ai duke perplasur pas tokes ne cdo fjale qe shqiptonte kemben e zbadhur.
Kishte mjaftuar kjo qe nje grup te rinjsh, ca te shtyre nga kurioziteti, e ca nga deshira per tu rene ne sy te rejave te fisit, pasi u armatosen mire, u nisen drejt vendit nga dilte ende tym.
Kur u afruan aq sa mund te shquanin avionin e rrezuar, ata u pushtuan nga frika, teksa pane permasat e zogut, shkelqimin e tij dhe flaket qe vinin nga barku gjigant. Me i guximshmi i tyre u zvarrit, drejt tij, dhe kur pa se zogu kishte vdekur, u bere shenje edhe te tjereve te afroheshin. Mbasi e keqyren per disa ore te mira ate cka kishte mbetur mbas zjarrit, ata vendosen qe te hynin brenda barkut te tij per te marre vezen magjike. Trupat e shkrumbuar te pasagjereve, dhe era i tymit nuk e mposhten kureshtjen dhe deshiren e tyre per te hyre brenda trupit te shpendit gjigand. Dhe keshtu ndodhi, pikerisht ne fund te trupit te zogut, ata shquan dicka te bardhe, te lemuar, te rrumbullakosur, qe edhe pse nuk kishte nje forme identike me ate te vezes duhet te ishte patjeter veza per te cilen u kishte folur njeriu i vdekjes.
E mbuluar me mbeturina njerzore, qe vinin nje ere aspak te kendshme, veza shume shpejte u ngarkua me kujdes ne nje vig qe u ndertua aty per aty me gjethe palmash dhe shkopa banbuje, dhe pas nje kohe te shkurter, triumfues, ata kishin marre rrugen drejt fshatit ku ndodhej tribuja.
Ne mbremje ne qender te fshatit u ndez nje zjarr i madh, dhe bri tij u vu me shume kujdes mbi nje shtrese te bute gjethesh, veza magjike, ndersa magjistari, i lumtur qe imazhi i tij kesaj here kishte qelluar i vertete, ne ekztaze te plote kercente rreth saj.
Me pas te tere kishin rene dakort qe veza e magjike te vendosej ne nje altar, dhe ashtu kishin bere. Kishin hequr nga altari nje kukull druri qe kishte qene deri atehere shpirti i eres dhe shiut, dhe ne vend te saj kishin vendosur vezen. Sa e lemuar, sa e bardhe dhe sa e madhe qe eshte,mendonin kamatuket, ndersa ndiheshin te perkedhelurit e shpritrave.
Kur nuk kishin kaluar vecse disa dite, njeriu i vdekjes zbuloi se levorja e vezes ishte e levizshme, dhe se ne te mund te krijohej nje vrime ne te cilen koka e njeriut mund te futej lehtesisht. Atehere ai vendosi te mblidhte serish burrat e fisit, per te ndare me ta vizionin e tij te ri. “Veza eshte vendi ku flene shpirtrat” tha njeriu i vdekjes, “dhe kushdo qe do te flase me to duhet te fuse koken ne te caren e vezes dhe tu thote shpritrave deshirene e tij, por me pare duhet te beje nje flijim”. Dhe keshtu cdo dite, anetaret e fisit, leviznin me kujdes levoren e vezes, dhe pasi fusnin koken brenda saj peshperisnin me shume kujdes, duke mos dashur te shqetesonin shpirtrat, deshirat e tyre. Dhe me pas ata mbyllnin kapakun e vezes, dhe fisi flijonte perpara saj, here ndonje kafshez e here e mbulonte me lule a fruta.
Jeta e fisit kishte ndryshuar, te gjithe tani ishin me te lumtur, dhe sigurisht ndiheshin te mbrojtur nga veza magjike qe ua kishte lehtesuar jeten atyre njerzve qe te vecuar nga qyteterimi kishin krijuar perendine e tyre.
Shume vite me vone, kur ekzistenca e avionit te rrezuar ishte harruar, nje grup ekspluruesish, te udhehequr nga nje profesor i nderuar, i nje universiteti te nderuar, shume rastesisht, ndersa endeshin ne bark te xhungles, rane ne kontakt me fisin primitiv, dhe u entuziazmuan aq shume per zbulimin qe sapo kishin bere. Ishte mbase i vetmi fis qe ende nuk kishte pasur asnje kontak me boten e civilizuar paten komentuar ata te tronditur nga zbulimi i tyre. Banesat e tyre me kallama dhe gjethe, trupat e tyre te zhveshur, armet e tyre primitive, dhe per me teper kureshtja e tyre dhe habia qe ata shfaqnin ndaj eksploruese dhe sendeve te tyre ua vulosen bindjen se kishin te benin pikerisht me njerez pothuajse te eger. Sa te lumtur ishin teksa mendonin bujen qe do te bente zbulimi ne rrethet akademike. |Periodiket shkencore do te shkruanin per ta, ndersa bota moderne do te tronditej kur te mesonte se ne nje cep te planetit jetonte nje fis qe nuk kishte pasur asnje kontakt me qeterimin. Keta njerez jane te virgjer, keta nuk dine asgje per boten tone, eshte njesoj sikur koha ketu ka mbetur ne vend, u shpjegonte ai anetareve te tjere te ekspedites, ndersa ata te etur fotografonin cte mundnin.
Kamatuket nderkohe nuk arrinin te kuptonin asgje. Ata trembeshin nga dritat e blicave, dhe ashtu te hutuar e me droje preknin sendet e anetareve te ekspedites.
Kjo eshte e mahnitshme, eshte e mrekullueshme, ulernite ne ekstaze profesori i nderuar, ky eshte zbulimi i shekullit eshte trondites, eshte nje pjese e vecuar e historise se njerzimit, eshte zanafilla, eshte………., kjo eshte…eshte…eshte…absurde.. Profesorit te nderuar i mbeten fjalet ne fyt ndersa fytyrat e shkencetareve qe e shoqeronin u shformuan duke shfaqur nje ndjenje dyshimi, pastja habie dhe me pas zhgenjimi kur pane se ne mes te fshatit, ne nje pike te larte, te dukshme, qendronte i vendosur mbi nje platforme druri mbuluar me petale lulesh, ajo perendia e tyre, SIFONI I NEVOJTORES.
Ohhhhh dreq uleriti profesori i zhgenjyer, teksa mendonte se keta gjysem majmune, nuk na qenkerkan edhe aq te virgjer, dhe i pushtuar nga nje ndjenje terbimi e shtyu, platformen e drunjte dhe rrezoi sifonin i cili sakaq u be cope e therrime.
Njeriu i vdekjes, i cili deri atehere kishte pare me dyshim te gjitha levizjet e te huajve, kur pa se njeriu me mjekerr kishte thyer VEZEN MAGJIKE, kishte uleritur i terbuar dicka te pakuptueshme, dhe sakaq qindra shigjeta u leshuan mbi trupat e eksploruesve.
Veren e shkuar, nje grup eksploruesish te nderuar, nga nje universitet i nderuar, te cilet shoqeroheshin nga nje profesor i nderuar humben kontaktet me qendren zbulimore, ndersa ishin duke kryer nje studim diku ne zemer te afrikes dhe pas jave kerkimesh te pashpresa u deklaruan te humbur ne xhunglen e madhe.
Nitroshi's Weblog 
Leave a Reply